Lumaktaw sa pangunahing content

#32

When The Duckling Saw Its Shell 


Whenever I breathe it hurts my lungs because the air is so heavy, I felt a throbbing in the pit of my stomach.

My body has gone numb, my ears are ringing so loudly and my eyes are so fogged up like I'm going blind.


Is this what normally happens when you finally reached your limit? Is this how much I can tolerate the abusive emotions I have? I thought I can do better. I've always successfully escaped difficult situations before things get out of hand.


All this time, I endured endlessly to prevent falling into the pit of pain. I thought these feelings will disappear into thin air. 


I thought I'm finally safe in my solitary confinement, but I should have known they won't let me off so easily. 


I can still feel their hands crawling up on my skin, gripping my wrists with an immense force that it left a deep mark. 


The overwhelming anxiety froze my fingertips up to my chest. Suddenly, I can't move an inch. My head is spinning and I want to throw up my insides.


I'm so tired. I feel pathetic. I feel so disgusted with myself. The fact that I can't even see how much I rot whenever I look at the mirror is making me miserable. 


How I wished all of the ugly feelings that I harbor for such a long time could be visible and be seen by a naked eye. 


I want to see it, I want to touch it. I want to peel it off and burn it to ashes. I wonder how crappy I smell, too?




ー侘寂.

(hahahahah hi! gusto ko lang dumaan. kung sino ka man na nagbabasa nito, salamat salamat sana hindi ka nag-cringe lololol peace!)


Mga Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

#64

‘Tigal’ Gigising ng maaga para panoorin ang panibagong araw na magsimula. Walang iniintindi kundi ang mga hubog ng ulap at sarili ko lang. Ang payapa na dito ko lang nakukuha, hinding hindi ko ipagpapalit kailanman. Dahil dito lang nararamdaman na ako lang ang nag-iisa. Ngunit sa isa pang ikot ng langit ay muling mawawala ang liwanag. Babalik na lamang sa munting silid. Titiisin ang dilim pati ang lamig nitong dala. Hanggang sa mangibabaw na ang takot at pagsisisi. Sa tahimik na kwarto ay may tumatakas na impit, at may hindi nakikitang mga kasama. Hahayaan nalang munang magpakalunod at habulin ang hininga. Bago bumangon at pagmasdan ulit ang panibagong araw na magsimula. ー侘寂.

#5

Haze Your name is fading away, After which I've been chasing until I lose sight of it. I'm stuck in the loop, I can't seem to get away. I'll just wait for things to get warped on its own. Even when we can't fulfill each other,  Even when we can't hold each other,  Even when we are hurt... It's now only between us. When it comes to love, How would you call it?  How would I call it? It's already fine that we can't tell. When it comes to love, lest it is sad anyway. Yet when it comes to love, it is endless. I wish that I remained by your side.  ー侘寂。

#35

Kinalimutang Yugto Humihingi ako ng paumanhin sa mga iniwan ko'ng bakas,  pati sa mga bagay na nagpapaalala sa'yo ng ating wakas. Hindi naging maganda ang mga nangyari bago tuldukan ang pinagsamahan,  nanlalamig at nanginginig na inabot sa'yo ang aking kamay upang maayos na magpaalam. Patuloy na umaalingawngaw sa tainga ang lumipas na panahon, ilang puno na rin ang nagsilagas at matiyagang sumibol nang walang oras na sinusunod. Kumportable tayong nakaupo noon sa ilalim ng kadiliman,  natitiis ang malamig na Nobyembre dahil sa kwentuhang umaabot sa sukdulan.  Ngayon ko lang napagtanto na hindi naging mabait sa atin ang naturinang tadhana,  unti-unting tinutunaw ng oras ang munting alaala na ikaw ang nilalaman. Ngayon ay malabo na sa'kin ang nangyari nitong nagdaan,  ngunit sariwa pa rin ang matinding panghihinayang. Palaging hirap makahinga,  mga mata ko'y mariin na nakapikit. May nakapatong na malaking bato sa'king dibdib, at para ba'ng may mga nakatus...