Lumaktaw sa pangunahing content

#56

"skin & universe"


I opened my eyes and saw the gleam from outside trespassing the room

A few moments later, I finally pulled back my sanity inside

I started the day with the usual, boring routine

And it felt like watching the world begin again.


My life is always like this

I never even had the freedom to look at my surroundings

Even though I'm steadily walking the path towards death

Despite how close I am to it, I realized maybe I am still a child inside.


A child that can't do anything without anyone's permission

Who had nothing much to do and lived up to no expectations

Whose screams can't be heard because no one listens

So I just keep watching my life unfold until something happens.


It's kind of tiring, to be stupid and useless all the time

To be depending on other things like this

Tolerating meaningless bonds with people who clearly don't care about me

All of that just to survive as a living speck of nothing in this universe.


And as the stars looked like little holes in the sky

Peering from above, only to witness how the world does its job

There was me, who still haven't grasped the whole situation with a dumb-looking face

Questioning my worth and capabilities over and over, but I know I can't escape myself.


 As we can't escape the same routine of this world, even in this universe, we strive to learn how to live in it.

And I think that's how we should also do with ourselves. To learn how to live in our skin.

That way, our surroundings, and even the outer space won't really matter.

Because all this time, the life we have isn't about them. It's about you and yourself.


ー侘寂.

Mga Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

#64

‘Tigal’ Gigising ng maaga para panoorin ang panibagong araw na magsimula. Walang iniintindi kundi ang mga hubog ng ulap at sarili ko lang. Ang payapa na dito ko lang nakukuha, hinding hindi ko ipagpapalit kailanman. Dahil dito lang nararamdaman na ako lang ang nag-iisa. Ngunit sa isa pang ikot ng langit ay muling mawawala ang liwanag. Babalik na lamang sa munting silid. Titiisin ang dilim pati ang lamig nitong dala. Hanggang sa mangibabaw na ang takot at pagsisisi. Sa tahimik na kwarto ay may tumatakas na impit, at may hindi nakikitang mga kasama. Hahayaan nalang munang magpakalunod at habulin ang hininga. Bago bumangon at pagmasdan ulit ang panibagong araw na magsimula. ー侘寂.

#5

Haze Your name is fading away, After which I've been chasing until I lose sight of it. I'm stuck in the loop, I can't seem to get away. I'll just wait for things to get warped on its own. Even when we can't fulfill each other,  Even when we can't hold each other,  Even when we are hurt... It's now only between us. When it comes to love, How would you call it?  How would I call it? It's already fine that we can't tell. When it comes to love, lest it is sad anyway. Yet when it comes to love, it is endless. I wish that I remained by your side.  ー侘寂。

#35

Kinalimutang Yugto Humihingi ako ng paumanhin sa mga iniwan ko'ng bakas,  pati sa mga bagay na nagpapaalala sa'yo ng ating wakas. Hindi naging maganda ang mga nangyari bago tuldukan ang pinagsamahan,  nanlalamig at nanginginig na inabot sa'yo ang aking kamay upang maayos na magpaalam. Patuloy na umaalingawngaw sa tainga ang lumipas na panahon, ilang puno na rin ang nagsilagas at matiyagang sumibol nang walang oras na sinusunod. Kumportable tayong nakaupo noon sa ilalim ng kadiliman,  natitiis ang malamig na Nobyembre dahil sa kwentuhang umaabot sa sukdulan.  Ngayon ko lang napagtanto na hindi naging mabait sa atin ang naturinang tadhana,  unti-unting tinutunaw ng oras ang munting alaala na ikaw ang nilalaman. Ngayon ay malabo na sa'kin ang nangyari nitong nagdaan,  ngunit sariwa pa rin ang matinding panghihinayang. Palaging hirap makahinga,  mga mata ko'y mariin na nakapikit. May nakapatong na malaking bato sa'king dibdib, at para ba'ng may mga nakatus...