Lumaktaw sa pangunahing content

#9

KIBO


Nawiwili akong pagmasdan ang balong at ang mga taong namamasyal. Maganda tignan ang paligid dahil dama mo ang sigla. Nakadagdag din ang nakamamanghang kulay ng dapit-hapon at ang paisa-isang pagsindi ng ilaw ng mga poste na nakapaligid sa parke sa ganda nang tanawin. 




Ramdam ang nag-aagaw na lamig ng gabi at ang init na mula sa hapon, tanaw ang pagdilim at natitirang liwanag ng kalangitan, rinig ang ingay ng nagdaang araw at ang dalang katahimikan ng gabi. 




Magulo. Payapa. Masaya. Taliwas sa namumuong tensyon sa pagitan naming dalawa.




Tahimik lang kaming kumakain sa isang magarang restawran, ngunit kahit anong elegante ng disenyo at kagarbo ang mga kagamitan ay hindi ko magawang pagtuunan ito nang pansin. 




Ramdam ko ang pagkabog ng aking dibdib, walang naglalakas loob na magsalita sa aming dalawa. Parehong kalmado ang hitsura at kalkulado ang pagkilos, pilit na iniiwasang magkamali. 




Tila nagpapakiramdaman dahil pareho naming alam na isang salita, isang salita lang ang kailangan.. upang mabago ang lahat. 




Hanggang sa halos wala nang natirang pagkain sa mga pinggan ay kapwa kaming tahimik, parehong malalim ang iniisip. 




Parehong alanganin, parehong nangangapa sa kalagayan ng isa, parehong takot sa pwedeng mangyari.




Bakit ayaw mo magsalita? Kailangan ba ako pa rin ang unang kumilos? Kahit ngayon ba ay saakin mo parin ipauubaya? O wala ka nang pakialam sa'ting dalawa?




Naramdaman ko ang pag-init ng aking mga mata kaya't bago pa man tumulo ang nagbabadyang luha ay agad akong tumayo at kinuha ang gamit ko. 




"Uuwi na ako, salamat sa pagkain." paalam ko nang hindi manlang siya tinitignan at mabilis na humakbang palayo. 


ー侘寂.

Mga Komento

Mag-post ng isang Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

#64

‘Tigal’ Gigising ng maaga para panoorin ang panibagong araw na magsimula. Walang iniintindi kundi ang mga hubog ng ulap at sarili ko lang. Ang payapa na dito ko lang nakukuha, hinding hindi ko ipagpapalit kailanman. Dahil dito lang nararamdaman na ako lang ang nag-iisa. Ngunit sa isa pang ikot ng langit ay muling mawawala ang liwanag. Babalik na lamang sa munting silid. Titiisin ang dilim pati ang lamig nitong dala. Hanggang sa mangibabaw na ang takot at pagsisisi. Sa tahimik na kwarto ay may tumatakas na impit, at may hindi nakikitang mga kasama. Hahayaan nalang munang magpakalunod at habulin ang hininga. Bago bumangon at pagmasdan ulit ang panibagong araw na magsimula. ー侘寂.
Mag-post ng isang Komento
Magbasa nang higit pa

#61

'consistently inconsistent' Tired of running and chasing While facing the doors that were heavily locked  Which is believed to contain endless joy and peace inside of it I don't know when I could catch it up Those were still miles and miles away from my reach So when I sat down, I quietly told myself that, 'You need a strong heart to easily get back on track after a short rest.' I regret that I took advantage of the belief which often happens in films That no matter what hardship takes place, it will always have a happy ending When I realized all that was just made up I can't help but laugh especially at things  That requires effort and struggle Because deep down, I knew I was still weak I know I still can’t do anything in the end I'm shameless to even whine about everything Without even giving my all when I'm trying. ー侘寂.
Mag-post ng isang Komento
Magbasa nang higit pa

#49

 A Truce with Life and Death I should have known better To seek out death won't solve it all Perhaps it's the most cowardly thing to do But what can I do when everyone else was so far away All this time I stayed ignorant Because that's how I endured all of their lies Sadness, loneliness, anger---these emotions are the only ones I am familiar with But I shouldn't have fell victim to it What good does it make anyway? To settle with a dead heart has always been an easy way to escape Am I really satisfied with just giving it all up Without even knowing what the sun and trees, the ocean, and seas look like?  A resolve started to slowly build up in my heart I can feel the air filling up my lungs I think this is the first time I can finally breathe It almost felt like I returned from the brink of death  I should have done this from the beginning I should have wished for strength and not my demise I just grew tired of being angry all the time From now on I won't run away...
1 komento
Magbasa nang higit pa